Βαθιά ριζωμένη στην αρχαία ινδική σκέψη ήδη από την εποχή των Βεδών υπήρξε η έννοια της τελετουργίας (yajña). Προερχόμενη ετυμολογικά από τη ρηματική ρίζα “yaj” της οποίας τη σημασία αποδίδει στο Λεξικό του ο Monier Williams ως «λατρεύω, τιμώ, προσφέρω», η λέξη “yajña” φανερώνει την ανάγκη επαφής του αρχαίου Ινδού με τα διάφορα πρόσωπα που προσέδωσε στο Απόλυτο Ένα και αναγνώρισε ως «θεούς» (deva-s) του.

Η ιδέα για αυτό το άρθρο προέκυψε μέσα από μια παλιότερη μελέτη για τον Πατάντζαλι και τον Επίκουρο. Το ερώτημα στο οποίο επιχειρεί να απαντήσει είναι το τι έχει να προσθέσει η επικούρεια αντίληψη περί μέτρου και αυτονομίας στην άσκηση μας της γιόγκα και πώς μπορούμε να την εφαρμόσουμε σε πρακτικό επίπεδο πάνω και έξω από το στρώμα μας.

Στο πρώτο από τα τέσσερα κεφάλαια των αφορισμών του ο Πατάντζαλι ορίζει τη γιόγκα ως τον περιορισμό των μεταβολών της συνειδητότητας (citta- vṛtti -nirodha) (σούτρα Ι.2) μέσα από τον οποίο το άτομο μπορεί να φτάσει στη γνώση του Εαυτού, της ψυχής του (puruṣa) (σούτρα Ι.3) . Πρόκειται για έναν στόχο που προϋποθέτει μια πορεία μεταμόρφωσης της συνειδητότητας οχτώ συνολικά σκελών (aṣṭāṅga), η οποία κορυφώνεται στην τελική φάση της διαλογιστικής πρακτικής του samādhi (nirbīja samādhi).

Η πραγματική ηδονή δεν πηγάζει από μια άνευ όρων παράδοση στην αισθησιακή απόλαυση αλλά από μια διαδικασία στοχασμού πάνω στη φύση της επιθυμίας, η οποία βασίζεται στις αρχές του μέτρου και της αυτάρκειας, μας διδάσκει ο Επίκουρος. Παρόμοια είναι η ιδέα που αποτελεί τη βάση για την άσκηση του μαθητή της γιόγκα του Πατάντζαλι στην εγκράτεια (“brahmacharya”) και τη μη απληστία (“aparigraha”). Βασικός πυλώνας της πορείας του ατόμου προς την ευτυχία φαίνεται να είναι και για τους δύο φιλοσόφους η αντίληψη για τη φιλοσοφία ως θεραπεία και τέχνη του ηθικώς ζην.